Door de prijsbarrière
Net als de mini-radio’s die Sinclair met zijn bedrijf had gemaakt, was de ZX80 verkrijgbaar als doe-het-zelfkit en als kant en klaar product. Wie er niet tegenop zag zelf de soldeerbout ter hand te nemen was slechts 79,95 Engelse pond kwijt. Minder handige lieden hadden de computer voor 99,95 pond in huis, inclusief porto (Sinclair verkocht zijn producten toen nog hoofdzakelijk per post).
Daarmee was de ZX80 de eerste computer die onder de magische grens van 100 pond dook, en was het thuisgebruik van de computer voor veel meer mensen dan tot dan toe binnen handbereik. Ook in het buitenland gold de ZX80 als prijsbreker: zo was de kant-en-klaarprijs in de Verenigde Staten 199,95 dollar en in West-Duitsland 498 mark.

Clive Sinclair (right)

Waterbestending De slogans in Sinclairs advertentiecampagnes hamerden uiteraard op de lage prijs. Maar dat was natuurlijk niet het enige. De ZX80 was met zijn compacte plastic behuizing en tiptoetsenbord waterbestendig – computeren en bierdrinken tegelijk was nu dus óók binnen handbereik. Handig was ook dat de toetsen multifunctioneel waren, waardoor Basic-commando’s met één druk op de knop konden worden ingevoerd. Het eindeloos zoeken naar die ene fout in de Basic-listing was ook niet meer nodig, want de ZX80 controleerde elke programmaregel vóór acceptatie met een zogeheten syntax check.

Korte programma's
Hoewel het met dan eindeloos zoeken naar fouten in de listings uiteindelijk wel zou zijn meegevallen: vanwege de geringe geheugencapaciteit van 1K RAM konden alleen zeer korte programma’s worden ingevoerd. Gelukkig kwam Sinclair al snel met geheugenuitbreidingen, die achterin de ZX80 konden worden geplugd. In eerste instantie ging het om modules van 1 tot 3 K, afhankelijk van het geld dat de consument eraan wilde uitgeven. Toen de prijzen voor de benodigde chips waren gezakt, ging Sinclair modules van 16 K verkopen, waardoor de ZX80 al een stuk volwassener werd. Maar het is duidelijk dat de consument voor die 100 pond niet meer dan een basale homecomputer had, en meer kon hij redelijkerwijs ook niet verwachten. Een sober zwart-witbeeld, geen geluid en een weliswaar multifunctioneel en waterbestendig, maar bij intensief gebruik erg onhandig toetsenbord.

Mantel der liefde In eerste recensies werden deze gebreken nog onder de mantel der liefde bedekt. Een recensent van Personal Computer World was kort na introductie van de ZX80 juist erg positief over het toetsenbord. Hij vond het zelfs handig dat bij elke toetsaanraking het beeld uitging (de processor kon niet tegelijk én input ontvangen én het beeldsignaal verzorgen), omdat dan tenminste duidelijk was dat de toets hard genoeg was aangeraakt. Maar een paar jaar later was bij Personal Computer World van de liefde voor de ZX80 niets meer over. Citaat: ‘Met een onbruikbaar toetsenbord en een slechte Basic-versie heeft dit apparaat miljoenen mensen ontmoedigd om ooit nog een computer te kopen’.

test program

Sir Clive Dat is schromelijk overdreven, al is het maar omdat er van de ZX80 slechts 50 duizend werden verkocht. Dat komt vooral doordat Sinclair al in 1981 met een opvolger kwam, de ZX81. Sinclair had nu definitief zijn naam op de kaart gezet als computerfabrikant, al was zijn belang bij de computers vooral de geldstroom die ze genereerden voor zijn andere projecten. Binnenkort meer over de andere computers van Sinclair en over Sinclair zelf, die in 1983 op instigatie van Margareth Thatcher geridderd zou worden en zich vanaf dat jaar Sir mocht noemen.

Specificaties Sinclair ZX80

Deze site doorsturen aan een vriend

Geschiedenis van home- en gamecomputers, Erik Klooster, Nederland