Jumping out the window
Uiteindelijk ging Atari in zee met, jawel, de grootste keten: Sears Roebuck. Dankzij speciale interesse van een van de inkopers had die keten al eerder belangstelling getoond, maar eiste toen de exclusieve rechten – en dat ging Bushnell te ver. Toen echter duidelijk werd dat van de rest van de branche niets te verwachten was, werden alle kaarten toch op Sears gezet. In het kader hiernaast een beschrijving van de demonstratie van het prototype bij Sears door Al Alcorn, die vanwege technische tegenslagen op dat moment wel uit het raam kon springen.

Exclusieve rechten
De demonstratie bleek ondanks de tegenslagen toch overtuigend genoeg. Zo overtuigend dat Sears het dubbele aantal bestelde van wat Atari zei te kunnen leveren: dat kwam neer op een order van 150 duizend stuks. Sears kreeg de rechten voor één jaar, vanaf kerst 1975, en beloofde de marketing en distributie geheel voor zijn rekening te nemen. Het apparaat kreeg de naam Sears Tele-Games system. Alcorn: ‘Dit was het beste wat ons ooit was overkomen.’

Don Valentine
Bushnell was zich er evenwel van bewust dat Atari bij lange na niet genoeg geld, faciliteiten en mankracht had om aan die mega-order tegemoet te komen. Na lang onderhandelen werd een contract gesloten met een van de grootste kredietverstrekkers van die tijd, Don Valentine, die voor Atari een kredietlijn opende van 10 miljoen dollar. Er werd een nieuwe fabriek gebouwd in Sunnyvale, zodat Atari uiteindelijk genoeg productiecapaciteit had.

Hilarische momenten
 

Al Alcorn gaf Sears een demonstratie van Pong in het hoofdkantoor van de speelgoedketen in Chicago. Dat leidde tot enige hilarische toestanden. Het lukte Alcorn ten overstaan van de ongeduldig afwachtende Sears-bobo’s in eerste instantie niet om beeld te krijgen.

De verklaring hiervoor bleek een televisiezendmast te zijn die op het gebouw stond, die uitzond op kanaal 3 – het kanaal waarvan ook Pong gebruik maakte, maar dat dus gestoord werd door interferentie door de uitzending via de zendmast. Peentjes zwetend greep Alcorn in in de dradenmassa van Pong (het ging hier nog om het prototype zonder chip); een pijnlijk moment waarover hij later zei dat hij het liefst uit het raam was gesprongen. Maar hij slaagde erin Pong via kanaal 4 te laten werken, dat geen last had van interferentie. (Het lijkt me dat vanwege deze gebeurtenis de keuze voor kanaal 3 of 4 standaard in veel pong- en gameconsoles is opgenomen.)

Ook al verliep de demonstratie hierna succesvol, bij de toeschouwers van Sears leefde toch nog wel een grote zorg: die enorme hoeveelheid draden in het apparaat. Toen Alcorn uitlegde dat dat alles zou worden vervangen door één enkele chip ter grote van een vingernagel, reageerde het hoofd van de afdeling vol ongeloof. Hij vroeg hem hoe die draden dan vervolgens vast zouden moeten worden gesoldeerd aan die minieme chip…
Ook de consument moest erg wennen aan het idee van tennis via de tv. Geregeld kwam bij Atari de vraag binnen hoe de mensen van het tv-station wisten wat ze moesten doen, als de consument Pong inschakelde.

Pong chip
Net als bij de speelhallenversie van Pong, dook de concurrentie ook onmiddellijk op de thuisversie. Atari had in de begintijd nooit patent aangevraagd; toen dat later wel gebeurde bleek het vaak te laat. Dankzij een Pong-chip van General Instruments was het voor fabrikanten een fluitje van een cent om met eigen versies te komen. Er verschenen vele honderden varianten, geproduceerd door een enorm aantal fabrikanten. In eerste instantie was er zoveel belangstelling voor de chip van General Instruments, dat veel fabrikanten aan het begin achter het net visten.

Eigen Pong-versie
Atari kwam in 1976, toen de exclusieve rechten van Sears waren afgelopen, met een eigen versie van Pong, die als twee druppels water leek op die van Sears. Ondanks de eigen Pong en de vele Atari-varianten die daarop volgden, zou de enorme concurrentie Atari opnieuw in financiële problemen brengen.