Zonder chips
Ik noem de Odyssey bewust een video game en geen computergame: anders dan de consumentenversie van Atari’s Pong, die enkele jaren later volgde, zat er in de Odyssey geen enkele chip. Het hoofdbestanddeel werd gevormd door veertig transistors en veertig dioden die ervoor zorgden dat op het televisiescherm een of meer punten en streepjes te zien waren. Die stelden bijvoorbeeld een bal voor en twee rackets.

12 Spellen
De Odyssey was veel meer dan een Pong-spel. In de standaard-versie waren er met zes ‘cartridges’ twaalf verschillende spellen te spelen. Uiteraard zat daar Pong bij (door Magnavox nog gewoon tennis genoemd), en verder waren er onder meer hockey, voetbal, roulette en states, een educatief spel voor kinderen om de namen van de staten van de VS te leren.

Kleurenfolie
Om een bepaald spel te kunnen spelen moest er wat meer gebeuren dan alleen de stekker in het stopcontact te steken. De bijbehorende cartridge moest worden gekozen (cartridges avant la lettre: in de cartridges zaten geen ROMs, ze waren enkel en alleen bedoeld als een soort schakelaars die binnen de Odyssey het juiste elektrische circuit in werking zetten.)  En omdat de Odyssey zelf geen kleuren kon genereren, moest voor elk spel een apart transparant kleurenfolie worden gepakt, dat met wat speeksel om het televisiescherm kon worden bevestigd. Zo ontstonden bijvoorbeeld een tennisveld of een roulettetafel. Voor veel spellen waren er nog allerlei andere accessoires nodig die ook in de doos zaten, zoals dobbelstenen en speelkaarten. Al met al bestond het Odyssey-pakket naast het apparaat zelf uit zo’n driehonderd onderdelen. De score moest je zelf bijhouden, wat uiteraard vals spelen in de hand werkte.
 

Ralph Baer
De man die dit alles op zijn naam heeft staan en daarmee de geschiedenis is ingegaan als een van de pioniers van de video games in Ralph Baer. Naar eigen zeggen doemde bij hem al begin jaren vijftig voor het eerst de gedachte op om televisietoestellen ook te gebruiken voor het spelen van spelletjes.

Baer werd in 1922 geboren in Duitsland. Het joodse gezin Baer vertrok in 1938 naar de Verenigde Staten, waar Ralph al snel beroepsmatig televisies ging repareren. Na een studie televisietechniek richtte hij zijn vizier op het ontwikkelen van televisietoestellen. Bij een van zijn eerste werkgevers suggereerde hij in 1951 om ook spelmogelijkheden in tv’s in te bouwen. Maar het voorstel - Baer had ook niets anders verwacht - werd weggewuifd.