Geschiedenis van home- en gamecomputers - welkom!

HET BEGIN: DE MAGNAVOX ODYSSEY
(deel 2 - klik hier voor deel 1)
 

Het idee van tv-spellen vatte opnieuw bij Baer post  in 1966. Hij had toen inmiddels een leidinggevende functie bij Sanders Associates in New Hampshire, een toeleverancier voor het defensie-apparaat.

Busstation
Baer: ‘Alleen al in de VS stonden tientallen miljoenen tv-toestellen die erom smeekten voor iets anders te worden gebruikt dan alleen het doorgeven van commerciële uitzendingen.’ Tijdens een verloren moment op een busstation maakte hij wat notities, die enkele dagen later uitmondden in een basisschema voor de projectie van twee bestuurbare punten op een televisiescherm. Een belangrijke beslissing was om daarvoor de antenne-ingang van de tv te gebruiken en het beeld te laten verschijnen op kanaal 3 of 4; een beslissing die later vrijwel overal in de console- en home-computerindustrie was terug te vinden.

Grappig
Tastbaar resultaat was een buizenapparaat in oktober 1966, waarmee de ene speler met zijn stipje het stipje van de andere speler moest achtervolgen en proberen aan te raken. Baer: ‘Okay, het was primitief, maar het wás een videospel en het wás grappig.’

Ook al hadden zijn ideeën weinig met militaire techniek van doen, van Sanders Associates kreeg hij wel het groene licht om zijn plannen verder uit te werken. Baer kreeg een klein team en wat geld tot zijn beschikking, ook al diende hij zich in hoofdzaak bezig te blijven houden met zijn reguliere werkzaamheden.

Brown Box
In 1967 ontstond het idee om een derde punt op het scherm toe te voegen: de bal. Eind van dat jaar was het prototype van het eerste functionerende tennisspel gereed. Het jaar daarop verbeterden Baer en zijn medewerkers Bill Harrison en Bill Rusch de techniek zodat er verschillende spellen konden worden gespeeld, met kleuren. Dit werd uiteindelijk de ‘Brown Box’, het prototype voor de Odyssey.

Gepruts
Nu kwam het erop aan van het apparaat behalve een technisch ook een commercieel succes te maken. De druk op het team werd steeds groter omdat het geduld bij Sanders op begon te raken; veel directieleden meenden dat Baer zijn tijd verdeed met al dat gepruts.Baer dacht in eerste instantie aan kabelmaatschappijen, die het water eind jaren zestig financieel gezien aan de lippen stond en daarom wel een fris idee zouden kunnen gebruiken. In Baers optiek zouden de kabelmaatschappijen moeten zorgen voor de achtergronden bij de spellen, bijvoorbeeld door het beeld van een tennisveld mét publieke tribune uit te zenden naar het toestel van de klant. Maar de onderhandelingen mislukten.
 

Maandenlange onderhandelingen
Vervolgens werd er gepraat met diverse televisie-fabrikanten. Maandenlange onderhandelingen werden gevoerd met RCA, maar ook die mislukten. Tot een RCA-medewerker die wel enthousiast was over het apparaat overstapte naar Magnavox, en de directie daar wist te overtuigen van de ‘Brown Box’.

Het prototype van de Odyssey bij Magnavox was gereed in 1971, en de eerste leveringen begonnen in 1972. Er werden uiteindelijk zo’n 100 duizend Odysseys verkocht.

'Ronduit slechte beslissing'
Baer heeft gemengde gevoelens over de manier waarop zijn uitvinding uiteindelijk op de markt is gekomen. Hij vond het een ‘excellent decision’ dat de schakelaars van de oorspronkelijke Brown Box werden vervangen door ‘cartridges’, zodat de speler niet steeds zelf per spel allerlei schakelaars hoefde om te zetten. Ronduit slecht vond hij de beslissing om de kleurenmogelijkheden uit het systeem te halen en te vervangen door gekleurde folie.

Alleen Magnavox-televisies
Dat de eerste Odyssey nooit een groot succes is geworden, heeft te maken met de beroerde marketing door Magnavox. Via zijn advertenties deed het bedrijf de klant geloven dat de Odyssey alleen werkte op televisietoestellen van Magnavox. Het systeem werd alleen via Magnavox-dealers verkocht, en aanvullende cartridges die later werden geproduceerd kregen zo ongeveer de meest onopvallende plek in de winkel. Het ergste vond Baer nog de prijs die Magnavox waagde te vragen: 100 dollar. Toen hij zijn aantekeningen op het busstation maakte, wilde Baer een spelsysteem maken met een winkelprijs van zo’n 20 dollar.

Deze site doorsturen aan een vriend

Geschiedenis van home- en gamecomputers, Erik Klooster, Nederland